Strona:PL A Dumas Przygody czterech kobiet i jednej papugi.djvu/1334

 — Z jakiegoź to powodu? powiedz mi proszę.
 — Kiedy sam nie wiem tego.
 — Moja żona pewnie, do niego napisała.
 — Czy tak się panu zdaje? lecz cóżby mogła na mnie napisać?
 — Że jéj się oświadczałeś, bo mnie to powiedziała.
 — Ależ ja nie widzę, mówił dalej Tristan, chcący udać że stosunków Eufrozyny z Willemem się nie domyśla, albo też chcąc aby pan Van-Dick przyznał mu się że wie o nich; ależ nie widzę co mu to szkodzićby mogło.
 Pan Van-Dick spojrzał na Tristana z pod oka, wzrokiem i miną któréj opisać niepodobna i zdobył się na to jedno słowo:
 — Dudek!
 Tristan nie mógł się wstrzymać od śmiechu.
 — No! słuchaj! ponieważ sami jesteśmy, odparł Van-Dick otwierając drzwi i zajrzawszy czy kto usłyszeć by ich nie mógł, powiedz mi otwarcie, czy ci tutaj dobrze było?.
 — Prawdziwie bardzo dobrze.
 — Życie takie jakie tu prowadziłeś i pożycie jakie ci ofiarować mogłem, czy ci się uśmiechało?
 — Tak jest, uśmiechało.