Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/969

 — Mylisz się pan — zimno odpowiedziała Dyana.
 — Jak śmiesz zaprzeczać, kiedy ja sam widziałem!
 — Ty, panie?
 — Ja sam. Jak możesz przeczyć, kiedy wiem, że żadnej kobiety nie ma w Meridor?
 — Pan jesteś w błędzie, Joanna do Brisac tu bawi.
 — Pani de Saint-Luc?
 — Tak, pani de Saint-Luc, moja przyjaciółka.
 — I pan de Saint-Luc?
 — Nie opuszcza żony, jak pan wiesz o tem, ich małżeństwo jest związkiem miłości.
 — Ale to nie był pan de Saint-Luc i jego żona, to byłaś ty, bo cię poznałem i jakiś mężczyzna, którego nie znam, ale znać będę, przysiegam ci...
 — Upierasz się pan, że to ja byłam?
 — Poznałem ciebie po głosie.
 — Gdybyś pan mówił rozsądniej, chętniebym cię słuchała; lecz teraz najlepiej uczynię gdy się oddalę.
 — Nie pani — odrzekł pan de Monsoreau chwytając Dyanę za rękę — pozostaniesz.