Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/924

 — Henryku, jam już stara a mój umysł poświęcony jest modlitwie i żalowi za przeszłość.
 — Mów, moja matko, słucham cię. O! ty zawsze jesteś naszą duszą.
 — Ja mam wyobrażenia zastarzałe i nieufność zwyczajną starym. W swoim czasie, Katarzyna mogła nie źle poradzić; ale dzisiaj, to niepodobna...
 — Matko, czy mi odmawiasz twojej pomocy? Czy mi powiesz, czy nie, muszę coś wiedzieć i za godzinę każę Andegaweńczyków wywieszać.
 — Wywieszaj! — odrzekła z wyrazem niepodzielania tej myśli.
 — Tak, wywieszam, a moi przyjaciele z duszy mi pomogą.
 — Niech robią, co chcą! — wyrzekła Katarzyna z ubolewaniem; ale zgubią ciebie i siebie zarazem.
 — Jakto?
 — Jakto! więc książęta zawsze będą krótkowidzącymi?
 I złożyła ręce.
 — Kiedy monarchowie mszczą się za znie-