Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/88

 — O!.. nie, nie — mówił Saint-Luc — winienem ci dozgonną przyjaźń.
 Pan de Nancey zdziwiony giestami Saint-Luca, zaczął podsłuchiwać, gdy ruch z sali posłuchalnej przerwał jego uwagę.
 — Ah!... mój Boże!... — zawołał Nancey — król się gniewa na kogoś.
 — Jak sądzę, na księcia Andegaweńskiego, z którym przybyłem.
 Kapitan poprawił szpadę u boku i udał się w stronę, z której hałas pochodził.
 — Powiedz, że źle uczyniłem?... — mówił Bussy, zwracając się do pana Saint-Luc.
 — Co tam takiego?... — zapytał ostatni.
 — Jak sądzę, król kłóci się z księciem Andegaweńskim; musi to być cudowny widok i biegnę, aby nic z niego nie stracić. Ty przyjacielu, korzystaj z chwili i ukryj pięknego pazia.
 — Muszę o tem pomyśleć.
 — A zatem do widzenia.
 Bussy kontent, że Henrykowi III-mu figla wyrządził, wyszedł z pokoju i udał się na galoryę, gdzie król zaczerwieniony z gniewu, rozprawiał się z księciem Andegaweńskim, bladym ze złości.
 — Zapewniam cię, najjaśniejszy panie — mówił książę Andegaweński — że d’Epernon,