Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/603

 — Więc wątpisz o kanclerzu?... — zapytał Henryk.
 — Wątpię: mam powody...
 — Jakie?...
 — Jeden jest dostateczny.
 — Zapewne, jeśli dobry.
 — A potem zostawisz mnie w spokoju?...
 — Zostawię.
 — Otóż pewnego dnia, a raczej wieczora...
 — Mało na tem zawisło.
 — Przeciwnie, bardzo wiele... Pewnego wieczora wybiłem cię na ulicy Froid-mantel; wszak wtedy byłeś z Quelusem i Schombergiem?..
 — Ty mnie wybiłeś?..
 — Nie inaczej.
 — I za co?...
 — Obraziłeś mojego pazia; czemuż Morvilliers nic ci o tem nie mówił?..
 — Jakto! to ty byłeś... ab! zbrodniarzu!
 — Ja sam; a co Henryczku, wszak dobrze biję?..
 — O!.. zuchwalcze!..
 — Ale, czy dobrze?
 — Każę cię kijem oćwiczyć.
 — Ale ja nie o to pytam.
 — Daj pokój.
 — Czy jutro przyjdzie Morvilliers?...