Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/598

strąconym; tak, bo jeżeli nowy monarcha podkopuje moje szczęście, powrócę do dawnego.
 — To nikczemnie!..
 — Prawda; ale ją zanadto kocham.
 — To podle.
 — Zgadzam się.
 Książę postąpił ku panu de Monsoreau, lecz ten powściągnął go jednem spojrzeniem.
 — Skoro mnie, zgubisz, nic na tem Mości książę nie zyskasz — mówił — albowiem są tajemnice, które razem z trupami wypływają. Lepiej bądź, Mości książę, monarchą łaskawym, mnie zaś będzie przyjemnie, być wiernym tobie poddanym.
 Książę trzaskał palcami i rwał włosy.
 — Panie! uczyń łaskę dla człowieka, który tobie najwierniej służył.
 Franciszek powstał.
 — Czego żądasz?... — rzekł.
 — Aby Wasza Królewska mość...
 — Nieszczęsny! — zawołał książę — więc ja mam ciebie błagać?...
 — Mości książę!...
 Monsoreau skłonił się.
 — Mów!.. — zawołał Franciszek.
 — Czy mi przebaczysz, Mości książę?...
 — Przebaczę.