Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/52

klętego wesela: kto wie, może tam zabił jednego z kochanków i toby mnie serdecznie pocieszyło.
 — Być może; w Bussym zupełną ufność można położyć.
 I poszli.
 Zaledwie zwrócili się na ulicę Jony, gdy nasi czatownicy ujrzeli od ulicy Tison jeźdzca, odzianego płaszczem.
 Ciężki i mocny krok konia odbijał się po kamieniach, a blask księżyca, bladawym promieniem świecącego, przedarł się z za chmury i oświecił plumaż kapelusza.
 Ściągał on cugle koniowi, który czując wstrzymywaną swą krewkość, pienił się mimo zimna.
 — Tym razem — rzekł Quelus — to on!
 — Niepodobna — mówił Mougiron.
 — Dla czego?
 — Bo jest sam, a odeszliśmy go z Livaretem, Entraguesem i Ribeiraciem, którzy nie pozwoliliby mu samemu się narażać.
 — Ależ to on; czy nie poznajecie jego donośnego chrząkania?... Dobrze, że sam.
 — Kiedy tak, to wygląda coś na zasadzkę — rzekł d’O.
 — Jakkolwiek bądź wygląda, do broni!