Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/37

 — Tak, Jego królewska mość żąda, abym go odprowadził do Luwru.
 Młodzi ludzie spojrzeli na siebie z uśmiechem, którego zrozumieć Saint-Luc nie zdołał.
 — Czegóz chcesz? — rzekł Quelus — król tyle okazuje dla ciebie przyjaźni, że bez ciebie obejść się nie może; zresztą, nie tak bardzo nam jesteś potrzebny...
 Wtem dał się słyszeć głos Henryka, przyzywający pana de Saint-Luc.
 — Panowie — rzekł — król mię woła, słyszycie? życzę powodzenia.
 I oddalił się. Lecz zamiast udać się do króla, koło muru, wśród widzów i tańcujących, dostał się do drzwi, któremi Bussy miał wychodzić.
 — Żegnam cię, panie de Saint-Luc — powiedział Bussy. — Co znaczy twoje pomieszanie? Czy i ty masz mieć udział w owem wielkiem polowaniu? prawda, byłby to z twojej strony dowód odwagi, ale bynajmniej nie grzeczności.
 — Nie, panie — odpowiedział Saint-Luc — szukałem ciebie.
 — Mnie?
 — I lękałem się, abyś już nie wyszedł. Joasiu — dodał — powiedz ojcu, aby zatrzymał króla, ja parę słów muszę z panem Bussy pomówić.