Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/212

 Gertruda zbliżyła światło do zamku; na podwójny spust był zamknięty.
 Byłyśmy więc uwięzione.
 Trudno wypowiedzieć, jak dwie osoby, chociażby różnego stanu, na jednakowe narażone niebezpieczeństwo, mają wspólne myśli i nie mówiąc nawet, udzielają ich sobie.
 Gertruda zbliżyła się do mnie.
 — Czy panienka uważała — rzekła żeśmy tylko pięć stopni schodów przebyły?
 — Tak, odpowiedziałam.
 — Jesteśmy więc na dole.
 — Bezwątpienia.
 — Tak że... — dodała zniżając głos i patrząc na okiennice zewnątrz.
 — Gdyby nie kraty, przerwałam.
 — A czy panienka miałaby odwagę?
 — Odwagę!... — zawołałam, bądź oto spokojna.
 Tym razem Gertruda dała mi znak milczenia.
 — Tak, tak, rozumiem, rzekłam.
 Gertruda dała mi znak, abym pozostała na miejscu i poszła zanieść kandelaber do sypialnego pokoju.
 Pojęłam jej zamiary i zbliżyłam się do okna, aby obejrzeć rygle.