Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/159

 — Zadowolony, jak tylko żądać można; ale nie oto chodzi, trzeba ranę obejrzeć.
 — Zobacz.
 Bussy odwrócił się, aby plaster można było odjąć.
 Daleko było lepiej, rana goić się zaczęła.
 Bussy szczęśliwy spał dobrze, a sen i szczęście nie mało lekarzom pomagają.
 — I cóź — zapytał Bussy — jakże tam z moją raną?
 — Nie śmiem powiedzieć panu, że prawie jesteś wyleczony, abyś mię nie odesłał na ulicę Beautreillis, o pięćset kroków od owego sławnego domu.
 — Który spodziewam się, znajdziemy.
 — I ja tak sądzę.
 — Powiedz mi co, mój drogi.
 — Przebacz pan — zawołał Remy — pan mi „ty” powiedziałeś.
 — Mówię „ty” ludziom, których kocham. Może cię to obraża?
 — Przeciwnie — odparł młody lekarz chwytając rękę Bussego, aby ją ucałować. — Przeciwnie, tylko zdawało mi się, że źle słyszałem. O! panie, czy chcesz abym oszalał z radości?
 — Nie, nie, mój przyjacielu; chcę tylko