Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/136

mówił Chicot.
 — Idzie o moje obyczaje nieprawdaż?
 — „Tak jest“ — potwierdził głos tonem grobowym.
 — Obchodziłem się źle z kobietami, osobliwie z moją żoną, tak dobrą, tak poczciwą!
 — „Potrzeba kochać żonę jak siebie samego i szanować ją“ — rzekł głos tonem groźnym.
 — Ach!... — zawołał Chicot — kiedy tak, to bardzo wiele zgrzeszyłem.
 — „I innym grzeszyć kazałeś dając zły przykład“.
 — Prawda.
 — „O małoś nie potępił biednego Saint-Luca.”
 — Ba! — zawołał Chicot — a to ten głos wie wszystko. — „Nie dosyć, jeżeli usłuchasz roztropnej rady, kaź mu jutro na łono familii powracać.”
 — A to widzę jakiś przyjaciel familii Cossa — rzekł cicho do króla.
 — „I masz wynagrodzić go tytułem księcia za wszelkie cierpienia.”
 — A jak nie usłucham? — odpowiedział Ciiicot, oznajmiając w swym głosie chęć oporu.
 — „Jeśli będziesz nieposłuszny — odparł glos tonem strasznym — będziesz gorzał w kotle,