Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/133

 Zaledwie ostatni wymówił wyraz, lampa z kolei zgasła i ciemność zupełna zaległa pokój.
 — Cóż u licha! — zawołał Chicot powstając.
 — Będzie mówił, będzie mówił — rzekł król kuląc się na łóżku.
 — Zatem słuchajmy.
 W rzeczy samej, głos ponury i świszczący mówił w rogu łóżka:
 — „Zatwardziały grzeszniku, czy jesteś?”
 — Jestem, jestem — rzekł Henryk szczękając zębami.
 — Jakiś chropowaty głos — zrobił uwagę Chicot — ale słuchajmy, to coś ciekawego.
 — „Czy słyszysz mnie?” — zapytał głos.
 — Słyszę — wyjąkał Henryk — słucham skulony pod twoim gniewem.
 — „Czy myślisz, że byłeś mi posłuszny, powierzchowni oddając się pokucie, a serce zachowując dla grzechu?”
 — Dobrze mówi — rzekł Chicot — to jak kazanie, Król złożył ręce, gdy się Chicot doń zbliżył.
 — A co? — odezwał się — czy teraz wierzysz?
 — Czekaj — rzekł Chicot.