Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1324

 — To szczególniejsza!... — zakończył Entraguet.
 Wszyscy trzej zbliżyli się do domku, ale z jakiemś smutnem przeczuciem.
 — Nie my sami się dziwimy — rzekł Livarot — patrzcie jak wieśniacy stają na wozach i patrzą.
 I podstąpili pod balkon.
 Ogrodnik tam stał i opatrywał ziemię.
 — A! panie de Monsoreau!... — zawołał Entraguet — patrz na nas. Spiesz się, bo my wpierw przyjdziemy.
 Czekali, lecz nadaremnie.
 — Co tutaj robisz?... — rzekł Livarot do ogrodnika. Czy ty postawiłeś drabinkę?
 — Boże uchowaj, panowie — odpowiedział.
 — A na co stoi?... — zapytał Entraguet.
 — Patrzcie panowie w górę.
 Wszyscy trzej wznieśli głowy.
 — To krew, a nawet zczerniała — rzekł wieśniak.
 — Do drzwi się dobijano — mówił paź Entragueta.
 Entraguet spojrzał na drzwi i na okno i w jednej chwili był już na balkonie.
 Spojrzał po pokoju.