Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1317

 — Czy konno jedziecie — zapytał Henryk.
 — Nie, Najjaśniejszy panie — odpowiedział Quelus, pójdziemy pieszo, albowiem ruch dodaje życia a głowa, jak sam Najjaśniejszy panie utrzymujesz, najwięcej w walce stanowi.
 — Masz słuszność moje dziecię — podaj mi rękę.
 Quelus skłonił się i pocałował rękę królewską, — inni poszli za jego przykładem.
 Epernon ukląkłszy, mówił:
 — Najjaśniejszy panie, pobłogosław moję szpadę.
 — Nie Epernonie — odpowiedział król. Oddaj twoję szpadę paziowi, ja dla ciebie mam lepszą. Chicot przynieś szpady.
 — Wydaj ten rozkaz kapitanowi gwardyi mój synu; ja jestem tylko błaznem, nawet poganinem i błogosławieństwo mogłoby się w moich rękach w czary przemienić.
 — Jakież to szpady, Najjaśniejszy panie? — zapytał Schomberg, rzucając okiem na pudło, które wnosił oficer.
 — Szpady z Włoch, mój synu, szpady ukute w Medyolanie; gardy wyborne, a wy, co oprócz Schomberga, macie ręce delikatne, moglibyście łatwo być rozbrojeni.