Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1076

 — Nie chcę gwałtu, droga Dyano — rzekł Bussy. Rozkaż, a wszystko wykonam.
 — Słuchaj — mówiła Dyana wznosząc rękę — nasze przeznaczenie jest tam! bądźmy silniejsi od szatana, który nas prześladuje; nie lękaj się i wierzaj mi, że umiem kochać.
 — Trzeba nam się rozłączyć! o! Boże!... — mówił Bussy.
 — Hrabino, hrabino!... — krzyknął głos — odezwij się, albo wyskoczę z tej przeklętej lektyki.
 — Bądź zdrów; on gotów uczynić co mówi i zabić się.
 — Ty go żałujesz?
 — Zazdrośniku!... — odrzekła Dyana z czarującym uśmiechem.
 Bussy puścił ją.
 Dwoma skokami konia, Dyana była przy lektyce i znalazła hrabiego na wpół omdlałym.
 — Stój! stój! wołał.
 — Oszalał! nie stawać — mówił Remy — kiedy chce się zabić, niech się zabija.
 Lektyka szła dalej.
 — Czego pan krzyczy?... — mówiła Gertruda — pani hrabina jest tutaj. Pójdź pani i odezwij się, widać dostał obłąkania.