Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/1063

 Powiedziano mu, „nie wolno wychodzić” i nie wyszedł.
 Nikt nie wątpi, że ogień wewnętrzny czyni mu ciężkim spokój klasztorny.
 Widząc, że jego smutek powiększa się codziennie — przeor rzekł mu pewnego poranku:
 — Kochany bracie, nikt nie powinien walczyć przeciwko swojemu powołaniu; twojem zaś jest służyć Chrystusowi. Idź, wypełniaj twoje posłannictwo, czuwaj nad twojem życiem, tylko wcześnie powracaj.
 — Cały dzień?... — zapytał Gorenflot radosny.
 — Cały dzień Bożego Ciała.
 — „Ita”!... — rzekł mnich z wyrazem wielkiego uznania — ale dodał: abym ludzi nie raził jałmużną, dajcie mi cokolwiek pieniędzy.
 Przeor porządną sakiewką przysłużył się mnichowi.
 Gorenflot szeroką zapuścił w nią rękę.
 — Zobaczycie co do klasztoru przyniosę — mówił kładąc sakiewkę w kieszeń habitu.
 — Czy masz tekst?... — zapytał Józef Foulon.
 — Zapewne, że mam.
 — Powierz mi go.
 — Chętnie, ale tobie samemu tylko...