Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/104

 — Chicot, co tam robisz?... — zapytał król.
 — Biorę smarowidło wewnątrz, którego mi z wierzchu wzbroniono.
 — Jedz, jedz kochanku — rzekł król — wewnątrz czy zewnątrz, to mi wszystko jedno. Hej! niechaj mi zawołają kapitana straży.
 — A tobie na co?... — zapytał Chicot.
 — Żeby mi nadział Chicota na szpadę i upiekł dla psów moich.
 Chicot powstał.
 — Jakto! Chicota twoim psom? szlachcica dla bestyj. Dobrze, niech przyjdzie twój kapitan, a zobaczymy.
 I Chicot dobył ogromną szpadę, którą skoro zaczął koło twarzy golarza i fryzera wywijać, król nie mógł się wstrzymać od śmiechu.
 — Ale mnie się jeść chce — odezwał się król — a ten hultaj całą mi zjadł wieczerzę.
 — Po co grymasisz Henryku — rzekł Chicot, wszak cię prosiłem do stołu. W najgorszym razie, masz zupę i możesz jeść, bo ja spać idę.
 W tej chwili Kasper przyniósł klucz panu.
 — I mnie spać się chce okropnie — mówił Saint-Luc — jakiś dreszcz mię przechodzi, już nie wytrzymam dłużej.