Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/102

smarować, bo jeżeli tego nie uczynisz, na przykrość się narazisz, bo albo ty za nadto będziesz pachniał dla niego, albo on będzie śmierdział dla ciebie.
 I usiadłszy wprost króla znowu mówił:
 — I ja się każę wysmarować.
 — Chicot, Chicot!... — zawołał Henryk — twoja skóra za twarda i wiele potrzebowałaby maści, a tej i dla mnie za mało — włosy zaś masz tak twarde, żebyś poszczerbił moje grzebienie.
 — Moja skóra stwardniała przy tobie niewdzięczny monarcho! że zaś moje włosy twarde, to także wina zmartwień a nie moja. Ale skoro mi maści mój synku odmawiasz...
 Henryk wzruszył ramionami, jakby go dowcipy trefnisia nudziły.
 — Daj mi pokój — rzekł — ba jesz i bajesz.
 I odwróciwszy się do Saint-Luca:
 — Mój drogi, jakże twoja głowa?
 Saint-Luc potarł czoło i westchnął.
 — Wyobraź sobie — mówił dalej Henryk — widziałem Bussy d’Amboisse. Ach zmiłuj się i zwrócił się do fryzyera, jakże mię pieczesz.
 Frjzyer ukląkł.
 — Widziałeś Najjaśniejszy panie, Bussy d’Amboisse — rzekł drżący Saint-Luc.