Strona:PL A Dumas Nieprawy syn de Mauleon.djvu/758

 „Zdaje się, że na nas czekano, pomyślała sobie Marya. Bramy są otwarte mimo sygnału trębacza.”
 Tymczasem cztéry konie, i trzy muły wjechały z wielkim hałasem w podwórze pałacowe.
 Jedno z okien było oświecone. Przy tém oknie stał męzczyzna.
 Wykrzyknął radośnie widząc wjeżdżających mułów.
 — To jest don Pedro, to on czeka, mówiła do siebie donna Marya, która poznała głos Króla, cóż to wszystko znaczy?
 Jeźdźcy rozkazali kobiétom zsiąść z mułów, i zaprowadzili je do sali zamkowéj.
 Donna Marya prowadziła całą drżącą Aissę.
 Don Pedro wsparty na Mothrilu wszedł do sali, z błyszczącymi od radości oczyma.
 — Kochana Aisso, rzekł pośpieszając ku młodéj dziewicy, która drżała z pogardy, a jéj niespokojne usta, zdawały się zapytywać swéj towarzyszki o przyczynę zdrady.
 — Kochana Aisso, przebacz mi, powtórzył, Kró żem ciebie i tę biédną kobiétę tak nastraszyła, pozwól się przywitać.
 — A mnie, rzekła donna Marya odsłaniając kaptur swego płaszcza, mnie Król nie powitasz?
 Don Pedro krzyknął i cofnął się z przestrachu.
 Mothril pod obelżywém wejrzeniem swojéj nieprzyjaciołki, zbladł i czuł opuszczające go siły.
 — Gospodarzu, każ na m dać mieszkanie, mówiła