Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/469

drzwi. Podniósł głowę, otarł prędko łzy i słuchał. Zapukano po raz drugi.
 — Kto tam? zapytał Michał.
 — Ja, Gaetano.
 Był to głos i imię jednego z jego towarzyszy. Pezza nie miał przyjaciół. Otarł oczy po raz drugi i poszedł drzwi otworzyć.
 — Czego chcesz Gaetano?
 — Przyszedłem cię zapytać czy nie zechcesz z przyjaciółmi na przechadzce zagrać w kule, wiem że podobną zabawką nie zwykłeś się zajmować... lecz sądziłem że dzisiaj.
 — Ale dla czegóż miałbym dzisiaj grać w kule?
 — Bo dzisiaj przy zmartwieniu potrzebujesz więcej niż kiedy indziej rozrywki.
 — Jakto? ja mam dzisiaj więcej zmartwień?
 — Tak sądzę... zwykle mamy zmartwienia, gdy jesteśmy prawdziwie zakochani, a cóż dopiero wtedy, gdy nam odmawiają ręki tej którą kochamy.
 — A więc wiesz o tem że jestem zakochany?
 — Całe miasto wie o tem.
 — I to ci wiadomo że mi odmówiono ręki tej, którą kocham.
 — Tak jest, wiem o tem z dobrego źródła, Peppino mi o tem powiedział.
 — W jaki sposób powiedział ci o tem?
 — Powiedział mi: braciczek Michał prosił Antonia o rękę Franceski i dostał kamizelkę.
 — Nic więcej nie dodał?
 — Owszem, dodał że jeżeli mało ci kamizelki, doda ci jeszcze spodnie, a będziesz miał kompletne ubranie.