Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/1315

 Nieszczęściem, w tej chwili król wyszedł na pokład i zobaczył Nelsona z lunetą w ręku, spoglądającego zazdrosnem okiem na Mineruę.
 — I cóż! zapytał kapitana Henry, gdzie jesteśmy?
 — Sam widzisz, Najjaśniejszy Panie, opłynęliśmy Kapreę.
 — Jakto, ta skała, to jeszcze Kaprea?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — A więc od wczoraj od trzeciej po południu zrobiliśmy 26 do 28 mil?
 — Prawie.
 — Co mówi król? zapytał Nelson.
 — Dziwi się żeśmy tak mało się posunęli.
 Nelson wzruszył ramionami.
 Król odgadł zapytanie admirała i odpowiedź kapitana, a że ruch Nelsona wydał mu się lekceważącym, postanowił zemścić się upakarzając jego pychę.
 — Na co patrzył milord, kiedy przybyłem na pokład? zapytał.
 — Na statek który jest pod wiatrem do nas.
 — Chcesz powiedzieć przed nami, kapitanie.
 — Jedno i drugie.
 — A cóż to za statek? Nie przypuszczam żeby należał do naszej floty.
 — Dla czegóż to, Najjaśniejszy Panie?
 — Ponieważ Vanguard jest najlepszym statkiem, a milord Nelson najlepszym marynarzem, sądzę że żaden statek ani żaden kapitan nie może go wyprzedzić.
 — Co mówi król? zapytał Nelson.