Strona:PL A Dumas La San Felice.djvu/116

Józef Maggio Palmieri, albo Józef Palmieri jak go powszechnie nazywano, przybył około 1768 kończyć nauki w szkole chirurgicznej w Neapolu.
 — Znałem go, przerwał Dominik Cirillo, był to dzielny i szlachetny młodzieniec, młodszy odemnie o kilka lat, wrócił do swojej prowincji około 1771, w czasie gdy byłem mianowany profesorem; w jakiś czas, słyszeliśmy że wskutek kłótni z możnym panem, kłótni w której był rozlew krwi, zmuszonym został wydalić się z kraju.
 — Bądź błogosławiony i czczony, powiedział Salvato kłaniając się, ty coś znał mego ojca i oddajesz mu sprawiedliwość przed jego synem.
 — Opowiadaj, opowiadaj! powiedział Cirillo, słuchamy cię.
 — Opowiadaj! odezwali się po nim inni spiskowi jednogłośnie.
 — Więc około roku 1771, jakeś powiedział, Józef Palmieri opuścił Neapol, unosząc dyplom doktorski i używając opinii zręcznego, której wiele uleczeń bardzo trudnych a szczęśliwie przez niego dokonanych, nie podawały w wątpliwość. Kochał on młodą dziewicę z Larino, nazwiskiem Luisa Angiolina Ferri. Zaręczeni przed rozłączeniem, kochankowie wiernie dotrzymali sobie wiary podczas trzyletniego rozdziału; małżeństwo ich miało być główną uroczystością powrotu mego ojca. Lecz, w czasie jego nieobecności, zdarzył się wypadek wyrównający nieszczęściu: hrabia de Molise zakochał się w Angiolinie Ferri. Wiecie lepiej odemnie mieszkając w kraju, czem są nasi baronowie prowincjonalni i