Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/937

 — A! — rzekła Katarzyna — któż był jego towarzyszem?
 — Nie wiem, czy to był towarzysz pana de Mouya; wiem tylko, że umknął tylnemi drzwiami, powaliwszy na ziemię dwóch moich żołnierzy.
 — Bezwątpienia pan go poznałeś?
 — Nie ja, lecz moi żołnierze.
 — Któż to był? — spytał Karol IX.
 — Hrabia Annibal de Coconnas.
 — Annibal de Coconnas! — powtórzył król w zamyśleniu — ten, co tak strasznie rznął hugonotów podczas nocy św. Bartłomieja?
 — P. de Coconnas, ze świty księcia d’Alençon — powiedział Nancey.
 — Dobrze, dobrze — rzekł Karol IX — oddal się, panie de Nancey; lecz na drugi raz nie zapominaj o jednej rzeczy...
 — O jakiej? Najjaśniejszy panie.
 — Że mnie służysz i mnie tylko słuchać powinieneś.
 Nancey wyszedł, z uszanowaniem się skłoniwszy.
 De Mouy ironiczny uśmiech posłał Katarzynie.
 Przez chwilę trwało milczenie.
 Królowa skręcała jedwabne sznurki swego pasa.