Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/880

pomniał o księżnej, a zwracając się do niej, rzekł:
 — Przebacz pani, jeżeli czasem moje nazwisko naruszało pani spokojność w rozmowie z moim przyjacielem. Bezwątpienia, nie ja temu winienem — dodał La Mole, z czułością patrząc na Małgorzatę — iż nie mogłem się z nim widzieć pierwej.
 — Widzisz, Henrieto — powiedziała Małgorzata — dotrzymałam ci słowa: otóż i pan de La Mole.
 — Więc zawdzięczam szczęście moje tylko prośbom księżnej? — zapytał La Mole.
 — Tylko jej prośbom — odpowiedziała Małgorzata.
 Następnie, zwracając się do La Mola, dodała:
 — Możesz temu nie wierzyć, com powiedziała.
 Tymczasem Coconnas, już z dziesięć razy przycisnął swego przyjaciela do piersi, ciągle się koło niego kręcił, zbliżył do jego twarzy świecznik ażeby mu się przypatrzeć, nareszcie ukląkłszy przed Małgorzatą, ucałował kraj jej szaty.
 — Chwała Bogu! — powiedziała Henrieta — teraz przynajmniej nie będziesz mnie miał za nieznośną.