Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/643

szy od lat dwudziestu czterech, można było wyczytać nieudaną czułość.
 — Dziękuję ci, Henrysiu! — rzekł do niego.
 — Mój biedny bracie! — zawołał d’Alençon, zbliżając się do Karola.
 — A! to ty, d’Alençon — rzekł król. — Cóż, sławny strzelcze, gdzie twoja kula?
 — Powinna była spłaszczyć się o dzika — odpowiedział książę.
 — E! mój Boże! — zawołał Henryk, z wybornie udanem Zdziwieniem — zobacz, Franciszku, twoja kula strzaskała nogę konia Jego królewskiej mości. To rzecz dziwna!
 — Henrysiu! — zapytał król — czy to prawda?
 — Być może — odrzekł pomieszany książę — ręka mi strasznie drżała!
 — Dobremu strzelcowi rzadko się przytrafia podobny wystrzał — rzekł Karol, marszcząc brwi. Po raz drugi dziękuję ci, Henrysiu. Panowie! — mówił dalej król — wracamy; dosyć tego.
 Małgorzata zbliżyła się, ażeby powinszować Henrykowi.
 — A! na honor, Margot — rzekł Karol — możesz mu szczerze powinszować, gdyż gdyby nie on, król Francyi nazywałby się Henrykiem III-cim.