Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1175

 Małgorzata wysiadła i pomogła wysiąść Henriecie.
 Nerwowy organizm królowej, pośród dręczącego ją smutku, okazał się silniejszym.
 Wieża Pilori wzniosła się przed niemi, jak ponury, pokrzywiony olbrzym.
 Z dwóch otworów wieży biło silne światło.
 Sługa powrócił do drzwi z latarnią.
 — Wasza królewska mość możesz wejść — powiedział Caboche — w wieży wszyscy śpią.
 W tejże chwili ogień na wierzchołku wieży zgasł.
 Kobiety przycisnęły się nawzajem do siebie, ze strachem przestąpiły maleńkie drzwiczki i wstąpiły na wilgotną kamienną posadzkę.
 W głębi krzywego korytarza ujrzały światełko, udały się więc w jego kierunku, postępując za strasznym gospodarzem.
 Skoro weszły, drzwi zamknęły się za niemi.
 Caboche, z pochodnią w ręku, wprowadził je do nizkiej zakopconej izby.
 Na środku stał stół z trzema nakryciami, zapewne dla kata, jego żony i pierwszego pomocnika.
 Na najwidoczniejszem miejscu ściany wi-