Strona:PL A Dumas Królowa Margot.djvu/1140

 Cztery wyrazy Cabocha wszystko wyjaśniły Coconnasowi.
 Zacny kat świadczył swemu przyjacielowi największy usługę, jaką tylko kat mógł okazać szlachcicowi.
 Nietylko go wybawiał od boleści, lecz i od wstydu wyznań; zamiast bowiem zabijania mu między nogi klinów z drzewa dębowego, zabijał on między nogi kliny z elastycznej skóry, których tylko wierzch był nałożony drzewem.
 Nadto, dawało to Coconnasowi możność wstąpienia na szafot ze świeżemi siłami.
 — O! szlachetny Cabochu — mówił do siebie Coconnas — bądź spokojny, bij, ja będę krzyczał, skoro rozkazujesz; a jeśli nie będziesz zadowolony, to trudno ci dogodzić.
 Caboche, tymczasem, wstawił między deski klin, daleko grubszy niż pierwszy.
 — Dalej — powiedział sędzia.
 Na ten wyraz, Caboche tak silnie uderzył, jak gdyby chciał tem jednem uderzeniem rozwalić zamek Vinceński.
 — Aj! aj! oj! oj!... — wrzasnął Coconnas rozmaitemi głosy. — Do tysiąca piorunów! strzeżcie się, bo mi pogruchoczecie kości!
 — Aha!... — powiedział uśmiechając się