Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/887

walecznym, którzy go od niebiezpieczeństwa uchronili.
 Następnie, położył się w łóżko z powszechnem podziwieniem, że się bardzo prędko rozebrał; rzec można, że potrzebował snu, aby po przebudzeniu, mieć weselsze i jaśniejsze myśli.
 Dla tego, Epernon, który najdłużej przy królu pozostał, czekając na podziękowanie, wyszedł w bardzo złym humorze, nie słysząc ani jednego dziękczynnego wyrazu.
 Loignac stojąc przy aksamitnej firance i widząc przechodzącego Epernona, rzekł z gniewem do czterdziestu pięciu:
 — Panowie, król już was nie potrzebuje, spać idźcie...
 O drugiej rano wszystko zasypiało w Luwrze.
 Tajemnica przygody tym sposobem wiernie była dochowana i nikomu jej nic udzielono. Poczciwi mieszczanie paryscy chrapali w najlepsze nie myśląc, że o mało nowa dynastya na tron nie wstąpiła.
 Pan d’Epernon kazał się natychmiast rozebrać i zamiast, jak zwykle, biegać po mieście, poszedł za przykładem swojego miłościwego pana, kładąc się spać i nic nie mówiąc do nikogo.
 Sam tylko Loignac, podobny do „justam et