Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/771

 — A zatem pani utrzymujesz, iż takiemi wieściami pogardzać należy?
 — Najzupełniej. Najjaśniejszy panie, a mianowicie my królowie tak czynić winniśmy.
 — Dlaczegóż to my?
 — Ponieważ będąc przedmiotem wszelkiej rozmowy, zanadto mielibyśmy do czynienia, gdybyśmy się każdą zajmowali.
 — Dobrze, sądzę, że masz słuszność moja droga, i nastręczę ci doskonałą sposobność do zastosowania filozofii twojej.
 Małgorzata mniemała, iż nadeszła stanowcza chwila, przywoławszy więc na pomoc całą odwagę, rzekła dosyć pewnym głosem.
 — Zgoda, Najjaśniejszy panie, z całego serca, Henryk odezwał się głosem grzesznika mającego wyznać bardzo ciężką winę.
 — Wiadomo pani jak mocno obchodzi mię moja córka Fosseuse?
 — A! ha!... — zawołała Małgorzata widząc, że mu o nią idzie, a przybrawszy trumfującą minę dodała:
 — Tak, tak, mała Fosseuse, twoja przyjaciółka?
 — Tak pani, zawsze jednym tonem odpowiedział Henryk, mała Fosseuse.