Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/698

dla sławy Waszej książęcej mości i dla moralności stronnictwa, które reprezentujemy.
 — Dobrze już dobrze, mój Maynevillu, wiemy, żeś cnotliwy człowiek i udzielimy ci stosowne świadectwo w razie potrzeby. Na cały ten interes wcale wpływać nie będziesz, oni zaś bronić będą Walezyusza i broniąc go polegną. Tobie zaś polecam wyłącznie tego młodego człowieka.
 — Którego?
 — Tego, który tylko co stąd wyszedł; obacz czy już naprawdę odjechał i czy to nie szpieg wyprawiony ku nam przez naszych nieprzyjaciół.
 — Jestem na rozkazy księżnej pani — powiedział Mayneville.
 Wyszedł na balkon, otworzył okienice, wychylił głowę i chciał przejrzeć okolicę.
 — O! jaka ciemna noc! — rzekł.
 — Doskonała, wyborna noc — odparła księżna — o tyle lepsza o ile ciemniejsza, a więc odważnie kapitanie.
 — Prawda, ale nic nie zobaczemy, a dla pani widzieć teraz, jest to rzecz bardzo ważna.
 — Bóg, którego sprawy broniemy, widzi za nas Maynevillu.
 Mayneville, który, jak się przynajmniej domyślać należy, nie tak silną jak księżna Montpensier pokładał ufność w współuczestnictwie Bo-