Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/512

 — A cóż, panie, czy dostałeś co od króla?.. — spytał.
 — Król dał mi swą rękę do pocałowania — z uśmiechem odpowiedział Ernauton.
 Sainte-Maline zgniótł swój łańcuch tak silnie, iż skruszył jedno ogniwo.
 Obaj w milczeniu udali się do kwater swoich.
 Wchodząc do sali usłyszeli głos trąby, hasło to wywołało wszystkich czterdziestu pięciu z ich kwater, jak pszczoły z ula.
 Każdy pytał czy nie zaszło co nowego, a korzystając z chwilowego zebrania, podziwiał zmianę osoby i ubioru swojego towarzysza.
 Wielu wystąpiło zbytkownie, inni znów bez gustu, ale świetność brak dobrego smaku wynagradzała.
 Z resztą posiadali to czego d’Epernon pragnął, jako dosyć zręczny polityk, choć zły żołnierz; jedni byli młodzi, drudzy silni, inni doświadczeni.
 W ogóle podobni byli do korpusu oficerów w miejskim stroju, z wojskową postawą.
 Po większej części wystąpili z długiemi szpadami, brzęczącemi ostrogami, najeżonym wąsem, w butach i rękawiczkach koźlich lub bawolich,