Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/477

 — To też, w istocie, narażasz się na stryczek.
 — Wolę hańbę lub śmierć własną, aniżeli śmierć króla, i dla tego przyszedłem.
 — Piękne to uczucia mój panie, i przejąłeś się niemi zapewne nie bez słusznych powodów.
 — Mniemałem, że książę pan jesteś przyjacielem króla, że mię nie zdradzisz, że owszem doniesienia mojego użyjesz na dobre.
 Książę długo i badawczo wpatrywał się w oczy Mikołaja Poulain.
 — W tem jeszcze coś innego być musi — rzekł — księżna mimo całej śmiałości swojej, nie odważy się sama na takie przedsięwzięcie.
 — Czeka na brata swojego — odpowiedział Mikołaj Poulain.
 — Na księcia Henryka! — zawołał d’Epernon przerażony, jakby czuł zbliżanie się lwa.
 — Nie Mości książę, tylko na księcia de Mayenne.
 — A!... — rzekł d’Epernon oddychając — trzeba przeszkodzić tym pięknym zamysłom.
 — Zapewne Mości książę — odparł Poulain — dla tego też spieszyłem się...
 — Jeżeli prawdę powiedziałeś, panie urzędniku, będziesz wynagrodzony.