Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/333

głos o takich — rzeczach rozmawiać, kochany sąsiedzie.
 — Czekaj pan, zejdę na dół — odpowiedział nieznajomy.
 W rzeczy samej Chicot zobaczył, że znikł a zbliżywszy się tymczasem do mieszkania, usłyszał kroki, poczem otworzyły się drzwi i obaj stanęli z sobą oko w oko.
 Tym razem, służący zupełnie twarz swoję ukrył w kapturze.
 — Bardzo chłodny poranek — rzekł dla usprawiedliwienia tej ostrożności tajemniczej.
 — Prawda sąsiedzie, północny wiatr wieje — odparł Chicot, udając że nie patrzy na nieznajomego i tem samem umniejszając mu kłopotu.
 — Słucham tedy pana.
 — Otóż wyjeżdżam — powtórzył Chicot.
 — Miałem już zaszczyt słyszeć o tem z ust pańskich.
 — Pamiętam; ale wyjeżdżając zostawiam w domu pieniądze.
 — To źle, panie, to źle, lepiej zabierz je pan z sobą.
 — O nie, człowiek cięższy, i nie tak śmiały, skoro zarazem stara się ocalić swój worek i życie. Zostawiam zatem pieniądze, wszakże tak dobrze