Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/266

 — I ty liczysz na ich obronę?
 — Tak jest, na Boga!... tak — zawołał rozgniewany Henryk.
 Chicot, czy też cień jego (gdyż nie lepiej w tym względzie powiadomieni niż sam król, musimy czytelnika pozostawić w wątpliwości), Chicot, powtarzamy, skupił się na fotelu, opierając pięty na jego brzegu, tak, że kolanami utworzył wierzchołek kąta wynioślejszy nawet nad swą głowę.
 — No — rzekł — to ja mam liczniejsze wojsko aniżeli ty.
 — Wojsko!... ty masz wojsko?..
 — Dlaczego nie?..
 — I jakież to wojsko?
 — Obaczysz... Mam naprzód całą armię, którą panowie Gwizyusze organizują w Lotaryngii.
 — Czyś oszalał?
 — Nie, nie, prawdziwą armię, najmniej sześć tysięcy ludzi.
 — Lecz z jakiego powodu, ty co się tak boisz pana de Mayenne, chcesz umyślnie szukać obrońców w żołnierzach pana Gwizyusza?...
 — Bom umarł.
 — Znowu żartujesz.
 — Pan de Mayenne miał złość do Chicota,