Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1320

 Wszystko mówiło mu, że dwaj podróżni, którzy księciu wręczyli złoto, byli mu znajomi.
 Henryk z uwagą spojrzał na wachmistrza.
 — A gdy poznałeś tego człowieka, jaka myśl ci przyszła?
 — Powiedziałem panu co myślę w tym względzie, lecz ręczyć za to nie mogę; książę zapewne nie wyrzekł się swoich co do Flandryi zamiarów, utrzymuje więc szpiegów; człowiek w guni z kapturem jest zapewne szpiegiem, który doniósł mu o śmierci Aurillego i zarazem inne przyniósł wiadomości.
 — To jest prawdopodobnem — rzekł zamyślony Henryk — co ten człowiek robił, kiedyś go spotkał?
 — Szedł przy płocie, który z okien twoich możesz widzieć i dążył ku cieplarni.
 — Mówisz, że dwóch było podróżnych?
 — Mówię, że widziano wchodzące dwie osoby. Ja widziałem tylko jednę, mężczyznę w guni.
 — Zatem według twojego zdania, człowiek ten mieszka w cieplarni.
 — Być może.
 — A cieplarnia ma wyjście?
 — Ma wyjście na miasto.
 Henryk milczał przez chwilę a serce jego