Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1089

działo do trzechset żołnierzy, a wpośród nich, powiewał sztandar francuzki.
 Warta postawiona o sto kroków od ogniska złożyła się do muszkietów, wołając:
 — Kto idzie?
 — Francuzi — odpowiedział du Bouchage.
 Później odwracając się do kobiety, dodał:
 — Teraz pani jesteś ocaloną; poznaję żandarmów d’Aunisa, szlachetny pułk, w którym mam znajomych.
 Na krzyk warty i odpowiedź hrabiego, kilku żandarmów wybiegło na przeciw nowo przybyłych, dwukrotnie milszych wśród klęski powszechnej, raz, że przeżyli tę klęskę, powtóre, że byli współziomkami.
 Henryk dał się poznać i osobiście i wymieniając brata swojego. Pytany, opowiedział jak cudownym sposobem on i jego towarzysze uszli śmierci i na tem poprzestał.
 Remy i jego pani usiedli w kącie, w milczeniu.
 Henryk przyszedł do nich zachęcając, aby się zbliżyli do ognia.
 Z obojga strumieniem woda się lała.
 — Pani — rzekł — tu będziesz szanowaną jak we własnym domu; pozwoliłem sobie powiedzieć, że jesteś moją krewną, zatem przebacz mi.