Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1039

w chwili, kiedy tylu walecznych z głodu umierało, zniechęciła go i oddaliła.
 Należał do tych, którzy mówili: „On nic ma serca!...”
 Zwiedził dwa albo trzy domy, znalazł je puste, zapukał do czwartego, w którym mu powiedziano, że na cztery mile w około, wszystkie domy opustoszały.
 Na te słowa Saint-Aignan zmarszczył brwi i skrzywił się jak zwykle.
 — W drogę, panowie, w drogę — rzekł do oficerów.
 — Tak, tak — odpowiedzieli — jesteśmy zmordowani i umierający z głodu.
 — Ale jesteście żywi; jeżeli zaś godzinę tu pozostaniecie, pomrzecie; może i teraz będzie za późno.
 Pan de Saint-Aignan nie mógł nic więcej powiedzieć, lecz wielkie przeczuwał nieszczęście.
 Ruszono obóz.
 Książę Andegaweński jechał na czele, Sain-Aignan w środku, a Joyeuse tylne straże prowadził.
 Kilka tysięcy ludzi jeszcze się oderwało, albo osłabieni ranami i trudem, kładli się po drogach.