Strona:PL A Dumas Czterdziestu pięciu.djvu/1017

 — Czy słyszycie!... — zawołał Taciturne — flota francuzka spłonie cała.
 — Tak, cała — odrzekł nieznajomy — nie będą mieli sposobu do odwrotu ani morzem, ani lądem, bo jednocześnie rozerwiecie tamy Malines, Berchem, de Lierre, Duffel i antwerpską. Naprzód przez was odparta, następnie ścigana rozerwanemi tamami, otoczona ze wszystkich stron niespodziewanem i coraz powiększającem się morzem, armia francuzka zostanie utopioną zgładzoną i zniszczoną.
 Oficerowie wydali okrzyk radości.
 — Jedna jest tylko niedogodność — odezwał się książę.
 — Jaka? — zapytał nieznajomy.
 — Taka, że potrzeba przynajmniej dnia czasu dla wysłania rozkazów, tymczasem zaledwie mamy tylko godzinę.
 — Wystarczy — odpowiedział ten, którego nazywano Jego książęcą mością.
 — Kto uwiadomi flotę?
 — Już uwiadomiona.
 — Przez kogo.
 — Przezemnie. Gdyby ci panowie niechcieli mnie słuchać, kupił bym ich.
 — A Malines, Lierre, Duffel?...