Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/84

 — Widziałeś się z panem Devaux? pytał cokolwiek uspokojony Gustaw.
 — Rozumie się; przecież nie dla czego innego wychodziłem.
 — I cóż on ci powiedział?
 — I cożeś chciał aby mi powiedział? Przepisał mi tę oto receptę.
 Gustaw schwycił receptę i przeczytał ją. Zawierała ona zwykły leczniczy środek, jaki używa się prawie zawsze na mało-znaczące choroby.
 Gustaw odetchnął.
 — Chodźmy na śniadanie, rzeki po chwili, twoja matka nas czeka.
 — Chodźmy; powiedz jednak, coś miał mi tak ważnego do powiedzenia, zalecając widzieć się z tobą przed mojem wyjściem?
 Gustaw zmięszał się nieco.
 — Chciałem zaprosić cię na obiad, rzekł tak sobie.
 — A to gdzie?
 — Do Nichetty.
 — Dziś?
 — Dziś.
 — Zgadzam się chętnie. Czy to wszystko?
 — Rozumie się.
 — A wiec będziemy na obiedzie u Nichetty?
 — Dobrze, zaraz po śniadaniu, pójdę ją uprzedzić aby liczyła na nas.
 Dwaj młodzi ludzie udali się do pani Pereux.