Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/53

 — Alboż ja wiem? Zakochani są zwykle nieostrożni.
 — Ależ, ja jeszcze nie jestem zakochanym.
 — Jesteś już na téj drodze.
 — A jeżeli rzeczywiście zostanę zakochanym, czy będziesz mnie mniéj kochała?
 — Czy mogęż ja cię za co nielubić mój drogi Edmundzie? Jeżeli kochasz tę dziewczynę i ona cię kocha, jeżeli należy do uczciwéj familji, poprosisz ojca o jéj rękę, który będzie uszczęśliwiony że ci ją powierza — i w miejsce jednego dziecka będę ich miała dwoje. Tylko pomiędzy niemi zawsze będzie jedno, które więcéj od drugiego kochać będę.
 — Jak to ty wszystko dobrze urządzisz.
 — Czyż tak stać się nie może? A choć ja zaślubiłam twojego ojca nie znając go, ty z tem wszystkiem możesz ożenić się z panienka, która ci się podoba...
 — Jakaś ty dobra!
 — Ale opowiesz mi wszystko co zajdzie.
 — Czym ci kiedy co ukrywał?
 — Cóż teraz zamyślasz robić?
 — Jutro przedstawię się w domu pana Devaux.
 — A to pod jakim pretextem?
 — Pod pretextem że jestem chory i że przychodzę prosić o poradę.
 Na te słowa pani Pereux zbladła.
 — Co ci jest matko? zapytał bojaźliwie Edmund.
 — Nic, moje dzięcię, — nic. Wolałabym tylko, abyś... wybrał inny pretext.
 — A to dla czego?