Strona:PL A Dumas Antonina.djvu/46

 — Czterdzieści sous, odpowiedziała przekupka.
 — Oh! jak to drogo, — zawołała gryzetka.
 — To jest najpiękniejsza z moich doniczek, moje ładne dziecko. Przypatrz się tylko tym różom, tym wspaniałym pączkom, które rozpękną się wprzeciągu dwóch dni! Będziesz ich miała na cały rok, tych róż.
 — Dajcie no pokój; w głębi waszéj doniczki jest wapno, — uschnie kwiatek w przeciągu dwóch tygodni.
 — Chcesz abym doniczkę wypróżniła? Wapno w moich krzaczkach! Co ty sobie myślisz moja mała gospogiu. Zresztą weż sobie pani inne, ale za żaden kwiat nie odpowiadam jak za ten.
 — Ja też ten tylko wziąść pragnę, ale czterdzieści sous dać nie myślę.
 Gustaw słuchał téj rozmowy.
 — A ile pani dajesz?
 — Dam dwadzieścia soua.
 — Daj pani tzydzieści i weż go sobie.
 — Nie.
 — Zapewniam cię ładne dziecko, iż mniéj jak trzydzieści sous, jestto niżéj kosztu.
 — To się bez kwiatka obejdę. Nie chcecie tyle ile daję?
 — Niepodobna.
 Młoda kobieta chciała odejść.
 — Przepraszam bardzo, odezwał się wtenczas Gustaw, zbliżając się i uchylając kapelusza, czy nie pozwoli pani ofiarować sobie téj róży na którą masz tak wielką chęć.