Strona:PL A Daudet Jack.djvu/435

galne to groźne skargi, wtórowały burzy, jaka się odbywała w jej duszy. Nareszcie drzwi otworzyły się żywo.
 — Pan dyrektor mnie przywoływał — rzekł Nantais wesołym głosem.
 Obecność Klary, jej bladość, surowe oblicze dyrektora....
 Zrozumiał wszystko.
 Dotrzymała więc słowa.
 Na tej twardej i brutalnej twarzy na chwilę okazało się wzburzenie jakiegoś dzikiego obłędu, obłędu człowieka, schwytanego w zasadzkę, który zabija, ażeby z niej się wydobyć, i kręci się nie znajdując wyjścia. Wreszcie jednak zachwiał się pod ciężarem wewnętrznej walki i ukląkł przy biórku.
 — Przebaczcie — wyszeptał.
 Dyrektor gestem kazał mu powstać:
 — Uwolnij nas od swoich próśb i łez. My to wszystko znamy. Przystąpmy do rzeczy.... Ta kobieta okradła męża i córkę dla ciebie. Przyrzekłeś jej odnieść pieniądze za dwa dni? Gdzie one są?
 Nantais spojrzał obłąkanym wzrokiem wdzięczności na swoją kochankę, która go wyratowała kłamstwem; lecz Klara nie patrzyła na niego. Zbyt dobrze go widziała w ową noc występku.
 — Gdzie są pieniądze? powtórzył dyrektor.
 — Oto są!... Odniosłem je.