Strona:PL A Daudet Chudziak.djvu/56

inspektor, — oto pan Daniel Eyssette, wasz nowy kolega, — to rzekłszy, po przeciągłem skinieniu głową, oddalił się ze słodkim uśmiechem i wiecznem brzęczeniem obrzydłemi kluczyskami.
 Moi koledzy i ja mierzyliśmy się wzrokiem przez chwilę w milczeniu.
 Najgrubszy i największy z tych panów odezwał się pierwszy. Był to właśnie ów Serrières, którego miejsce miałem zająć.
 — Do licha! — zawołał wesołym tonem, — nigdy lepiej nie stwierdziła się ta prawda, że dozorcy — jak dni — następują po sobie, ale nie są do siebie podobni.
 Była to przymówka do różnicy, jaka zachodziła między jego olbrzymią figurą a moją małością. Wszyscy parsknęli śmiechem, ja najpierwszy; ale zaręczam że, w owej chwili, Chudziak chętnieby poniósł największą ofiarę, byle być wyższym choć o kilka cali.
 — To nic nie szkodzi, — dodał wyciągając do mnie rękę gruby Serrières; — choć nie wedle jednej miary zbudowani, możemy przecież butelczynę razem wysączyć... Chodź, kolega, z nami... ja dziś płacę pożegnalny