Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/543

 — Mógłbym zacząć i dziś.
 Mam jednak wzgląd na świeżą żałobę pani margrabiny, na jej ciężki smutek. Zatrzymam się z tem jeszcze przez dni kilka.
 — Żądasz więc panie Morlot rozmowy sam na sam ze mną?
 — Tak być musi, w własnym interesie pani margrabiny.
 — Cóż mi pan masz do powiedzenia?
 — Bardzo wiele.... w sprawach nader ważnych, pani margrabino.
 — Znowu mnie przestraszasz panie Morlot.
 — Chciej widzieć we mnie pani margrabino, nie inspektora z policji, ale twego sługę najwierniejszego. Od dziś za tydzień, jeżeli otrzymam na to przyzwolenie, będę miał zaszczyt odwiedzić pałac de Coulange.
 — Udzielę panu chętnie rozmowy w cztery oczy; tylko wprawia mnie w kłopot nie lada jedna okoliczność.
 — Cóż takiego pani margrabino?
 — Odjeżdżamy jutro na wieś. Sama zadecydowałam ten rychły odjazd, nie wiem więc pod jakim pozorem mogłabym go odwlec teraz o cały tydzień?
 — Proszę nie zmieniać w niczem zamiaru przeniesienia się na wieś wcześniej niż co roku, pani margrabino. Od dziś za tydzień, stawię się punktualnie w zamku Coulange, zamiast tu w pałacu.
 Morlot oddał jej ukłon głęboki i wyszedł. Matylda pozostała nieruchomą na środku pokoju, z wzrokiem zamglonym, z piersią ścieśnioną bólem. Nie słychać już było kroków Morlota.
 — Odszedł! — szepnęła. Dodała po chwili milczenia, z drżeniem nerwowem w całem ciele! — Cóż się ze mną dzieje? Chciał mnie uspokoić, a rozdrażnił przeciwnie w stopniu najwyższym. Wzbudza we mnie ten człowiek, trwogę niewysłowioną! Przeczuwam coś okropnego, krew ścina mi się w żyłach, serce z trwogi zamiera!... Oh! lękam się!....
 Westchnęła ciężko; nagle strzeliły z ócz jej błyskawice: