Strona:PL É Richebourg Dwie matki.djvu/33

 — I to twoja myśl?
 — Tak.
 — Oszalałeś? zawołała oszołomiona.
 — Bądź pewna, że jestem przy zdrowych zmysłach.
 — Możnaby o tem wątpić. W istocie, jeżeli wyobraziłeś sobie, że twoja siostra jest zdolną wziąć sobie kochanka, było to szaleństwem.
 — Nie myślałem o tem.
 — W takim razie, nic a nic nie rozumiem, bo dziś mniej niż kiedykolwiek margrabia może zrobić ją matką.
 — Jestem tego samego zdania.
 — Coraz mniej cię pojmuję. Twoja myśl jest zagadką.
 — Słuchaj.
 Tu Sosthène pochylił się do matki i przez długą chwilę mówił jej coś szeptem do ucha.
 W słowach jego musiało być widocznie coś straszliwego bo pani de Perny zbladła nagle jak ściana i chwilę stała jakby piorunem rażona pod wpływem gwałtownego wzruszenia.
 — Słyszałaś? — młody człowiek głośno przemówił.
 — Słyszałam.
 — Zapewne, ale...
 — Nie pochwalasz jej?
 — Znajdują ją doskonałą; tylko....
 — Tylko co?
 — Czy jest ona wykonalną? Widzę piętrzące się przed nami trudności.
 — Już!
 — Po pierwsze Matylda.
 — Podda się, jeżeli będziesz chciała, jak chcesz zwykle.
 — Zresztą, ja ci dopomogę.
 — Po drugie, wiele innych rzeczy.
 — Bez wątpienia. Na razie nie potrzebujemy zajmować się wszystkiemi trudnościami, które ci się wydają niepokonanemi. Pierwszą przeszkodę musimy złamać; poradzimy sobie tak samo po kolei z innemi w miarę, ja będą stawały przed nami.