Strona:PL-Stefan Żeromski-Nawracanie Judasza.djvu/233

 — To pan na naszą pewnie z węgierskiej strony?
 — Nie. Ja tu w nasze góry chodziłem.
 — Zły czas na góry. Zawieja, bezdroże, bieda.
 — To też z wielką uciechą patrzę na drogę, co ją brat muruje... Bo z zakonnikiem mam honor?...
 — Ja tu z pobliskiego klasztoru. Samem zaś tylko tyle, że człowiek z tego klasztoru.
 — Sam tu brat tak się oto mocuje z tymi głazami?
 — Siły we mnie dość, trzeba ją przecie na coś wydać. To się też bierzemy za bary ze skrzyżalami.
 — I któż mocniejszy? — uśmiechnął się Ryszard.
 — Mocniejszy? Juścić zawsze człowiek. Ale i one mają w sobie nie lada władzę.
 — I dawno już brat tę drogę prowadzi?
 Zakonnik uchylił się i kaszlał, jakgdyby nie dosłyszawszy pytania. Nienaski zrozumiał, iż nie należy pytać go o to. Spojrzenie w dół ukazało mu znaczną nową przestrzeń płaskiemi taflami wybrukowanej drogi, aż do zakrętu. To też nie dopytywał się więcej.
 Zakonnik, dla odsunięcia tej kwestyi, począł mówić:
 — Wyżej, w skałach wiatr musi być srogi.
 — Bardzo.
 — Przepraszam, że się przymówię niepytany. Pan z gór wraca w taki czas, a odzienie przemoczone do pasa. Czyby nie pospieszyć do wsi, żeby zaziębienie nie chwyciło?
 — Już chwyciło, więc wszystko jedno. Wnet pójdę, tylko żem i ustał trochę.
 — A czy też, czego Boże broń! nie z osłabienia, albo głodu?
 — Jeżeli mam prawdę powiedzieć, to i to się przyczyniło.
 — Mam ci ja tutaj kromkę... — westchnął troskliwie starzec, — ale to bardzo a bardzo prostackie pożywienie.
 To mówiąc, poskoczył żwawo ku sąsiedniemu drzewu i w obudwu dłoniach przyniósł coś zawiniętego w białą, zgrzebną szmatę. Była to skiba czarnego chleba i róg zeschniętego sera. Nienaski zaprzeczył ruchem głowy.
 — Jakto? Mam bratu zjadać pożywienie przy takiej robocie?