Strona:PL-Stefan Żeromski-Nawracanie Judasza.djvu/224

że jakowaś ciemna zmora siedzi w nogach posłania, między stopami a ogniem.
 — Frisson! — jęknął, tuląc się w sobie i z odrazą patrząc na gościa.
 — Tak. To ja! — odrzekł tamten. — Widzisz. Przyszedłem.
 Ryszard poczuł w sobie zemdlenie wszelkiej siły, strach, dygotanie serca, duszność. Przychodzień wbił nanowo szydło lodu w obie pięty z kolei. Poleciało mroźne zimno wzdłuż lędźwi, rozgałęziło się szybkimi w ukos promykami po krzyżu, mknęło po skórze czaszki. Każdy włos na głowie drżał z trwogi.
 Ryszard zapytał, dzwoniąc zębami, zwijając się w kłąb tak, że kolana dosięgały nosa, — wśród drętwienia członków:
 — Czego chcesz?
 — Przyszedłem do ciebie. Chcę ci poświecić latarką.
 — Widzę!
 — Świeci się w kościach twej czaszki. Prawda? Widno?
 — Błyska się.
 — Jak po błyskawicy w ciemną noc, widać, co gdzie jest. Prawda?
 — Już ciemno.
 — Szkoda, że prędko gaśnie! Lecz cóż począć? Tak zawsze — im większe światło, tem krótsze.
 — Kto ty jesteś?
 — Sam mię nazwałeś. To ja, Wielki Dreszcz, nauczyciel prędkiego i dokładnego spojrzenia.
 — Puść mię!
 — Gdy odejdę, osieroci cię jedyny przyjaciel, nieomylny tłómacz. Co jest złem jedynie, co pod różnymi pozorami w złe się obraca, znowu będziesz poczytywał za to, czem nie jest. Znowu będziesz wierzył w święte swe głupstwa.
 — Opuść mię!
 — Tyleś śmiesznie przecierpiał! Szkoda cię. Zadużo śmiechu spłodziłeś. Zadużo było śmiechu za twemi plecami, gdyś się odwrócił.