potwierdzenia relacji klient—patron[1]. Wyborca nie traktuje głosowania jako możliwości wyrażenia swoich politycznych poglądów, ale jako sytuację wymiany, w której udziela poparcia poszczególnym kandydatom, licząc na ich wzajemność w przyszłości. I odwrotnie — przedstawiciele władzy uważają, że sposobem na zdobywanie głosów jest świadczenie usług swoim wyborcom. W takiej sytuacji wybory nie tylko nie posuwają niczego do przodu, ale petryfikują istniejące układy patronackie i tym samym pogarszają sytuację, ponieważ stwarzają pozór demokratycznej legitymizacji niedemokratycznych stosunków społecznych.
Oprócz samych wyborów trzy inne czynniki określają stopień demokratyzacji ustroju politycznego. Są to: wolność mediów, wolność zgromadzeń i wolność zrzeszania się. Jeśli weźmiemy pod uwagę taki szerszy obraz, Tajlandia również wypada źle. Jak wynika z badań dokonanych na Uniwersytecie Notre Dame, w czterostopniowej skali demokratyzacji opracowanej na bazie teorii poliarchii Roberta Dahla Tajlandia uzyskała w 1985 r. wynik dwa[2].
Konsekwencje kryzysu 1997 r. były dla Tajlandii tragiczne. Ocenia się, że z kraju odpłynęło około 100 mld dolarów, wartość rynku akcji spadła o 75%, zbankrutowało szesnaście wielkich banków i tysiące małych firm, dewaluacja bahta pociągnęła za sobą wzrost cen. Kryzys na długi czas obniżył zaufanie inwestorów do całego obszaru Azji Południowo-Wschodniej. Można jednak zaryzykować twierdzenie, że nieszczęśliwy dla Tajlandii obrót wypadków miał jedną dobrą konsekwencję: ostatecznie udowodnił, że istniejący system społeczno-polityczny nie może być przy obecnym stanie światowej gospodarki podstawą trwałego rozwoju. Gigantyczna zapaść ekonomiczna okazała się kroplą, która przepełniła kielich goryczy. W wyniku powszechnego niezadowolenia i licznych protestów pod koniec 1997 r. Tajlandia uchwaliła nową konstytucję, o której mówi się, że jest Konstytucją Władzy Ludu (ang. People's Power Constitution) oraz „ustawą antykorupcyjną”.
Nie tylko treść nowej konstytucji, ale już sam sposób jej tworzenia odbiegał znacznie od wcześniejszej praktyki. Szef Komisji Konstytucyj-
- ↑ Zob. R.D. Putnam, Demokracja w działaniu. Tradycje obywatelskie we współczesnych Włoszech, tłum. J. Szacki, Kraków 1995, s. 152—155.
- ↑ Zob. M. Coppedge, The Polyarchy and Contestation Scales for 1985 and 2000, http://www.nd.edu~mcoppedg/crd/poly8500.xls. Skalę Poliarchii oraz stanowiącą jej podstawę teorię Dahla będę obszernie omawiał w dalszej części, dlatego teraz nie poświęcam im więcej uwagi.
