Strona:PL-Józef Ignacy Kraszewski-Sztuka u Slowian.pdf/92

a siedmnaście sążni obwodu mającym, o ośm blizko łokci w głąb’, na calcu wśród bierwion przegniłych, znaleziono szkielet bez głowy, a przy nim garnuszek mały, pełen ziemi. W drugiéj mogile tamże, był sam tylko garnek, i ani śladów kościotrupa.
 W Taraszczańskiém odkryto w usypie jednym ślad niedopalonego stosu (w mogile Carewa, koło Lichaczychy), w Kalniku w mogile znalazła się skrzynia ze sprzętami srebrnemi; w Korosteszowie kościotrup zakopany w korze brzozowéj.
 Izbice z drzewa budowane, z kośćmi ludzkiemi, natrafiano koło Olszanki i Łosiatyna. Lecz mogił tego rodzaju z ostatnich bliższych nam czasów, tak wielka jest ilość, po różnych stronach Słowiańszczyzny, i w krajach dawniéj przez Słowian zajmowanych, że zliczyć ich ani opisać niepodobna.
 Jak widzimy, grobowiska z okresu żelaza, ciągnącego się przez kilka wieków, wielce są rozmaite i bardzo się od siebie różnią, w miarę jak odleglejszego sięgają czasu, lub mniejszéj są starożytności.
 Zdaje się nam, że klassyfikując je, większą dawność wypadałoby przypisać tym, które są kunsztowniéj zbudowane, w których kamień przeważa, nie jako nieforemna bryła, ale jako płyta użyty, i te w których ciała są palone.
 W Polsce i Galicyi, najcharakterystyczniejszemi są groby z urnami okręconemi mieczem; w Rusi izbice drewniane przypominające Normandzkie tego rodzaju budowy i prastare grobowce kamienne.
 W Grobach pod Ranis, (u dawnych Sorbów) Dyakon Albert zauważał, że mogiły kobiece, pełne były ozdób, iglic, pierścieni, paciórek, a męzkie po większéj części mało zawierały przyborów i sprzętu. O ile z opisu jego wnioskować można, stare cmentarzysko w Ranis, należało do drugiéj i trzeciéj epoki. W grobach męzkich, najczęściéj po jednéj tylko