Strona:PL-Denis Diderot-Kubuś Fatalista i jego Pan.djvu/344

posmutniała, popełniała jedną niezręczność po drugiej, szukała po całym pokoju przyborów do opatrunku, miała je pod nosem a nie widziała, ujęła moją nogę drżącą ręką, poplątała bandaże przy rozwiązywaniu, i, kiedy trzeba było zmywać ranę, zapomniała wszystkiego co potrzebne; poszła szukać, wróciła, opatrzyła mnie. Gdy wiązała bandaże, zauważyłem że płacze.

 — „Panno Dyziu, rzekłem, zdaje mi się że panna płacze, co pannie?
 — Nic.
 — Czy pannie kto zrobił przykrość?
 — Tak.
 — I któż jest ten niegodziwiec?
 — Pan.
 — Ja?
 — Tak.
 — I w jaki sposób?...“
 Zamiast odpowiedzieć, obróciła oczy na podwiązki.
 — Jakto! rzekłem, to dlatego panna Dyzia płakała?
 — Tak.
 — Ej, Dyziu, nie płacz-że już, dla ciebie kupiłem.
 — Panie Kubusiu, prawdę pan mówi?
 — Bardzo prawdę, tak dalece prawdę, że oto je masz.“ To mówiąc, podałem obie, ale jedną zatrzymałem w ręku; natychmiast, poprzez łzy, zabłysnął uśmieszek. Wziąłem ją za ramię, przyciągnąłem do siebie, ująłem nóżkę i oparłem o kraj